New Orleans 2003

Iedere zomer heeft mijn man Rick een grote bijeenkomst van zijn bedrijf in verschillende steden in de VS. Deze zomer zou dat in New Orleans zijn. Ik vond bij Expedia.com een heel goedkope combinatie van vlucht, auto en hotel. We zouden logeren in het fantastische en luxueuze Royal Sonesta Hotel in het midden van het French Quarter (Vieux Carre), het oude gedeelte van de stad. Dus besloten de kinderen (Katja 13, Kai 11 en Saskia 7) en ik hem te vergezellen. Zo zouden we hem meer zien, dan als we thuisbleven.

De Hertz auto die erbij zat heb ik afgezegd, toen ik uitvond, dat het Royal Sonesta $25 per dag vroeg voor parkeren. New Orleans is heel erg een wandelstad.

Dinsdag, 15 juli, 2003

Rick was al vroeg in de ochtend vertrokken, voor ons, zodat hij zich kon registreren voor zijn conferentie en zijn informatie materiaal op kon halen. We zouden de rest van de 15e en de 16e met hem samen doorbrengen en daarna zou hij in het Hilton gaan logeren en de hele dag en vaak ook 's avonds vergaderingen en bijeenkomsten bijwonen. Verder zouden de kinderen en ik voornamelijk met ons viertjes op ontdekkingsreis uitgaan.

Ik had een taxi besteld om ons naar het vliegveld, Reagan National Airport in Washington, te brengen en we kregen een lekker grote minivan en een aardige chauffeur. Al gauw waren we dus op het vliegveld en de check in ging ook erg vlot, net als de directe vlucht met USAirways. Toen we aankwamen, stond Rick al op ons te wachten.

Na een rit door New Orleans in een grote taxi bus, kwamen we bij de Royal Sonesta aan. Ik had van te voren opgebeld om een extra bed te vragen en toen werd me verteld, dat de kamers daar te klein voor waren. Aangezien de kinderen absoluut niet samen in bed willen slapen, voorzag ik problemen. Dus vroeg ik, hoeveel extra een suite zou kosten. Niet al te veel meer, vooral niet omdat de package al flink goedkoop was, dus boekten we een suite en ik was blij, dat we dat hadden gedaan!

Bij de balie werd ons eerst een junior suite gegeven, met balkon op Bourbon Street. Sinds ik al eerder in New Orleans was geweest, wist ik, dat dat een ramp zou zijn met de kinderen, want de muziek en het lawaai op Bourbon Street gaat tot diep in de nacht door.

Gelukkig konden we een van hun "patio" suites krijgen, een stil apartementje met 2 kamers, dat uitkwam op een plaatsje met tafeltjes en stoelen. Ze gaven ons de suite die nog niet gerenoveerd was en het was nogal dampig en donker. Maar het voldeed en we hadden veel plaats voor onze spullen.

Nadat we hadden uitgepakt, gingen we op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Er is in New Orleans een ontzettend ruime keuze aan restaurants, voornamelijk Creoolse of Cajun cuisine, eigenlijk kun je daar moeilijk omheen. We kozen Alex Patout en hadden daar een heerlijk diner en, hoewel er geen speciaal kindermenu was, vonden de kinderen meteen iets van hun gading.

Ik bestelde mijn felbegeerde Mint Julep, een lekker zoetig zuidelijk drankje en een heerlijke schotel met varkenshaas. Rick had konijn, Katja crab cakes en Kai en Saskia pasta.

Na die lekkere maaltijd waren we moe en liepen nog even wat rond op Bourbon en Royal Street om de sfeer van de avond wat mee te maken en daarna keerden we terug naar het hotel.

Helaas was onze kamer ontzettend warm en vochtig die hele nacht, ook al leek de air conditioning normaal te werken. Het was dus niet erg lekker slapen, alles voelde klam en nattig aan. De volgende ochtend toch maar even bij het hotel gemeld en binnen een paar uur kwam er iemand, die inderdaad de air conditioning zodanig repareerde, dat het daarna soms te koud werd. Het is ook nooit goed ;). We leerden wel de les, dat het loont om een probleem aan te geven, ook al denk je dat er niets aan gedaan kan worden.

Woensdag, 16 juli, 2003

Al vroeg weer uit de veren, want we hadden een swamp (moeras) tour geboekt bij Jean Lafitte Tours, waarvoor de bus ons om 8:45 bij het hotel zou ophalen. De bayou (Louisiana naam voor moeras) was ongeveer 20 minuten rijden buiten New Orleans. We namen eerst een kleine bus en stapten toen over op een tour bus. In de smalle straten van New Orleans past zo'n enorme bus niet. Op weg naar de swamp werd er smakelijk verteld over wat we onderweg zagen.

Toen we aankwamen vielen als eerste de prachtig gekleurde libelles op. Werkelijk honderden vlogen er rond in de zwoele hitte. De rondvaart werd gedaan op een zogenaamde pontoon boot, een heel wijde, platte boot. Dit omdat de bayous op bepaalde plaatsen heel ondiep zijn.

De rondvaart was in een woord fantastisch! De gids was zelf een Cajun en vertelde op een interessante manier over zijn leven in de bayous en hoe het was om er op te groeien. Hij nam ons mee naar een plek waar gigantisch grote, zwarte sprinkhanen zich aan de grashalmen vastklampten.
Ik zou niet graag 's nachts door zo'n bayou gaan, het voelt altijd erg mysterieus.

We zagen ontzettend veel alligators (geen crocodillen, want die komen alleen in Afrika voor) en op de terugweg liet de gids ons een baby alligator (van ongeveer 2 jaar) vasthouden. Zijn naam was "Elvis". Ik had echt nooit gedacht, dat ik een reptiel schattig zou vinden, maar deze was echt een schatje! En hij bleef rustig in onze handen zitten.

Bij terugkomst in New Orleans aten we lunch bij Olde Nawlins Cookery, direct tegenover ons hotel. Ik had schildpaddensoep, die erg lekker was en de anderen hadden verschillende po'boys (een New Orleans stokbrood gevuld met verschillende soorten vlees of soms zelfs met frietjes en mayo).

's Middags besloten we een Imax film te gaan kijken over Lewis en Clark, over hun ontdekkingsreis door het Amerikaanse Westen. Heel interessant, zoals de meeste Imax films en vooral leuk, omdat we in een deel van de Louisiana Purchase, die zij verkenden, waren.

Toen was het tijd voor Rick's eerste vergadering en de kinderen en ik gingen zwemmen in het zwembad bij het hotel. We bestelden daar drankjes en hun Cajun Mary (een pittige Bloody Mary) was heerlijk!

We ontmoetten Rick weer bij K.Paul's, een van de meest bekende restaurants in New Orleans. Het eten was buitengewoon lekker en de service naar gelang. We waren het er allemaal over eens, dat dit de lekkerste maaltijd van de week was.

Na het eten namen we afscheid van Rick, die naar het Hilton ging, wat vlak aan de rivier ligt en een prachtig hotel is.

Donderdag, 17 juli, 2003

De eerste ochtend zonder Rick. Ik liet de kinderen wat uitslapen en ging oefenen in de daarvoor ingerichte kamer in het hotel. Ze hadden niet veel apparaten, maar genoeg voor mij om mijn spieren los te krijgen (ik lijdt aan fibromyalgie en heb daarom dagelijkse oefening nodig). Ik had ook gewichten meegebracht, die met water gevuld kunnen worden, ideaal voor wat gewichtheffen in de hotelkamer!

Na een snelle douche liepen we naar Cafe du Monde voor een ontbijt van beignets en chicorei koffie. Dit restaurant staat daar bekend om en het smaakte ons dan ook bijzonder goed. Wit van de poedersuiker, die rijkelijk op de beignets werd gestrooid, begonnen we aan de avonturen van de dag.

Het was verschrikkelijk plakkerig weer, dus we besloten gebruik te maken van de airconditioning in de mall (overdekt winkelcentrum). Maar eerst kochten we tickets voor de 3D Imax film "Into the deep" die middag om 2 uur (ik kocht een combinatie ticket: Imax, aquarium, dierentuin en boottocht naar de dierentuin).

De Riverwalk mall is een overdekt winkelcentrum van 2 verdiepingen. Er zijn veel leuke souvenir winkels en ik zou een ieder, die wat betere souvenirs zoekt, aanraden hier te gaan winkelen in plaats van op Bourbon Street. We liepen er ongeveer 2 uur rond. Bij een van de winkeltjes met allerlei Louisiana producten haalden de kinderen me over wat "super extra spicy hot sauce" te proberen op een pretzel. En ik ben best gewend aan flink gepeperd eten. Nou! Mijn mond stond zeker een half uur in brand na het eten van dat ene hapje!

Het was al gauw tijd om ons naar het Imax theater te begeven en we vonden Into the Deep, die 3D was, erg goed, maar niet de beste Imax die we gezien hebben.

Toen we uit de film kwamen, plensde het van de regen en de donder en bliksem was onophoudelijk. We hadden helemaal geen regenkleding of paraplu's bij ons en we hadden geen zin om door en door nat te worden! Dus, na een tijdje wachten om te zien of het minder zou worden, besloten we naar het aquarium te gaan, wat recht naast het Imax theater ligt.

Eerst aten we een (langdurige, want het duurde eeuwig voor we ons eten kregen) lunch bij Burger King daar. Ontzettend afschuwelijk eten, maar goed, we hadden gigantische honger.

Het aquarium was erg leuk, vooral voor de kinderen (hoewel het geen vergelijking is met het veel grotere aquarium hier dichtbij in Baltimore). De otters waren schattig en we hadden geluk dat ze wakker waren en heel speels. En we konden een zusterhaai aaien, prachtig!

Na ongeveer 2 uur hadden we het wel gezien en renden we terug naar het hotel, want het begon alweer te regenen. De kinderen kunnen heel snel lopen, als ze willen, vond ik deze week uit! Ze liepen ook alles bij elkaar heel veel, de afstanden leken klein, maar voordat je het wist had je flink wat afgewandeld en dat in ontzettende warmte en vochtigheid. Waar het het laatste betreft wint New Orleans (in de zomer) het van elke plaats waar ik ben geweest!

Omdat het zo regende en geen zwembad weer was, speelden we wat in de kamer. De kinderen met hun Gameboys en ik maakte gebruik van de high speed internet lijn, die het hotel voor $9.95 per 24 uur aanbood.

Rick zouden we vanavond niet zien en dus kozen de kinderen en ik ons restaurant: Mike Anderson's. Daarvan had ik reclame gezien, dat het zo leuk was en een kindermenu had. Het is wel een grappig restaurant, maar wel echt voor toeristen opgezet en niet authentiek. De kinderen vonden de kleine aquariums in de muur wel mooi en de gefrituurde alligator was ook wel lekker.

Na het eten wandelden we wat op Bourbon en op Royal Street, waar de kinderen werden toegezongen door een a capella groep met het liedje "The Lion Sleeps Tonight" erg goed! Alle artistieke winkeltjes en straatartiesten zijn ontzettend leuk. We eindigden de avond met wat heerlijke pralines, een speciaal snoepje van de streek en een soda.

Vrijdag, 18 juli, 2003

Met heel veel zelf discipline begon ik de dag weer met oefenen in het hotel. Dit keer kozen we de Old Nawlins Cookery voor ons ontbijt. Hier aten we de beste (Amerikaanse) pannenkoeken, die we ooit hadden geproefd! Meestal ben ik niet dol op Amerikaanse pannenkoeken, maar deze waren werkelijk onovertroffen. Dus zeker een aanrader!

We besloten onze dag te beginnen met een van de paard en wagen ritjes, die van het Jackson Square, het grote plein in het midden van het French Quarter, vertrekken. Op weg er naartoe kwamen we langs het Apotheek Museum en besloten er een kijkje te nemen. Ik had verwacht, dat de kinderen er even snel rond zouden neuzen en er snel genoeg van zouden hebben, maar ze bleken gefascineerd te zijn door alle poeders en drankje en vooral de oude injectiespuiten! Er is ook een oude kruidentuin, met uitleg waarvoor de kruiden werden gebruikt. Al met al bleven we bijna een uur in dit museum wat in een oud huis is gevestigd.

Onze paard en wagen "chauffeur" was Howard en zijn paard heette Blaine. Howard nodigde Saskia uit om voorop bij hem te zitten, prachtig vond ze dat! Een probleem met de chauffeurs is, dat velen heel onduidelijk Engels praten. Ze vertellen veel van wat je onderweg ziet, maar, mede door het lawaai van het verkeer, versta je de helft niet. Maar ach, zo'n ritje is toch erg leuk. We besloten de extra lange tocht te nemen, die ook langs een van de begraafplaatsen gaat. De begraafplaatsen in New Orleans zijn bijzonder, omdat de graven boven de grond liggen, vanwege de vele overstromingen, die er plaatsvinden. Dit kerkhof, St Louis 1 cemetary, is ook waar de Voodoo koningin Marie Laveau begraven ligt.

Het was werkelijk zinderend heet in het kerkhof, dus we liepen er even snel doorheen. Maar de crypten zijn erg bijzonder, sommigen heel oud. Marie Laveau's crypt was volgeschreven met XXX symbolen. We vroegen Howard wat dat betekende en hij vertelde ons, dat dat het Voodoo symbool voor geluk is.

Na ons ritje gingen we terug naar de mall (heerlijk airconditioning!), want Kai had de dag ervoor een grote glazen bal gekocht, die door de huishoudsters bij het hotel was gebroken en hij wilde een nieuwe (het hotel betaalde ons hier later keurig voor terug).

We hadden po'boys voor lunch, heerlijk! Op de weg terug stopten we bij Leah's Pralines, omdat Katja's beste vriendinnetje Leah heet. Daar hadden ze zachte en harde pralines (toffee achtige plakkaten gemaakt met pecan noten), die we allemaal konden proeven. Mmmm!

Toen we terugkwamen bij het hotel, waren we zo warm en plakkerig, dat het zwembad lonkte. Kai vergat iets in de kamer, dus zond ik hem terug om het te halen en natuurlijk vergat hij prompt de sleutel! Uiteraard had ik geen identiteitsbewijs bij me in het zwembad, dus moest de veiligheidsdienst ons binnen laten en mijn rijbewijs bekijken om zeker te zijn, dat het onze kamer was. Vervelend voor Saskia, die heel nodig naar de wc moest. De agent was nogal nors en onvriendelijk en behandelde me heel achterdochtig. Belachelijk, ik zag er toch echt niet erg crimineel uit in mijn zwempak met 3 kinderen in mijn kielzog!

Gelukkig waren we nog op tijd klaar om Rick voor het avondeten te ontmoeten. We besloten naar Patout's Bistro te gaan, waar je op het balkon kan eten. We zaten eerst onder een parasol, maar toen begon het enorm te onweren en verplaatsten we ons naar onder het afdakje. Het was wel grappig zo buiten te eten terwijl het om ons heen donderde en bliksemde. En je kon natuurlijk heel leuk mensen kijken onder je op Bourbon Street.

Na het eten bezochten we een paar souvenir winkels en kochten t-shirts. Ook luisterden we naar een jazz artiest buiten ons hotel. Ik wilde eigenlijk graag naar Preservation Hall, om daar naar de muziek te luisteren, maar dat is er de hele week niet van gekomen.

Saturday, 19 juli, 2003

Na mijn dagelijks oefenen konden we het niet laten ons toch weer naar Olde Nawlins Cookery te gaan. Ik probeerde dit keer hun Cajun French Toast, maar ik had de pancakes moeten nemen. De French Toast (in ei en kaneel gewenteld gefrituurd stokbrood) was wel lekker, maar veel te vet naar mijn smaak. Kai vond het daarentegen heerlijk.

Vandaag stonden de zoo cruise (boot van het aquarium naar de dierentuin) en de dierentuin op het programma. De John James Audubon boot bracht ons over de Mississippi naar de dierentuin. Het was een ongelooflijk hete en supervochtige dag, helaas.

We kwamen de dierentuin bij de Australische ingang binnen, maar veel daar was dicht. We waren wel heel blij daar een winkel te vinden met koude dranken en fans!

Meestal kan ik vrij goed tegen de hitte, maar dit keer had ik er ontzettende last van. Het was zo drukkend, ik vond het niet te harden. Ik haastte de kinderen door de zoo, telkens op zoek naar meer verkoeling.

Het is een mooie dierentuin, waar de dieren zoveel mogelijk in hun natuurlijke omgeving wonen. Hierdoor was natuurlijk het Louisiana moeras het meest indrukwekkend. De witte alligator zag er onecht uit, wel erg bijzonder.

Maar na een paar uur en ijsjes die sneller smolten dan we ze konden eten, hielden we het voor gezien. We (of tenminste, ik, want Katja was het niet met me eens) besloten de boot niet terug te nemen, maar een taxi te bellen.

Achteraf gezien was dit een goede beslissing, die ons New Orleans avontuur verrijkte. De taxi chauffeuse was heel aardige vrouw, iets ouder dan ik, die haar hele leven in New Orleans had gewoond en waarempel Engels sprak ;). Ze was gek op de kinderen en stopte zelfs om "Roman Candy" (een lang stuk toffee met smaakjes) voor ze te kopen van een van de kraampjes langs de weg. Ze vertelde, dat die kraampjes er al waren, toen zij nog een kind was!

Ik vroeg haar of ze het erg zou vinden een kleine omweg te maken door het Garden District, omdat ik wist, dat ik er met de kinderen anders niet zou komen. Er staan daar werkelijk prachtige landhuizen. Ze vond het prima en vertelde nog interessant bij haar geimproviseerde rondleiding ook! Ik blij, want dat Garden District heb ik al jaren willen bezoeken en iedere keer, dat we in New Orleans waren kwam het er maar niet van.

Ze vroeg of we al iemand hadden, die ons naar het vliegveld zou brengen en ik besloot haar te vragen om dat te doen (iedere taxichauffeur in New Orleans vraagt of je al een ritje naar het vliegveld hebt vastgelegd). Ze gaf me haar mobiele telefoonnummer en we besproken een tijd. Ze was echt heel aardig. Ik vroeg haar hoe ze erbij was gekomen taxi chauffeuse te worden (ik hoop, dat het niet erg klinkt, maar de keren dat ik een goed Engels sprekende, blanke taxi chauffeur heb gehad hier in de VS zijn op een hand na te tellen, om van een vrouw maar niet te spreken!). Ze antwoordde, dat de uren flexibel zijn en dat ze het leuk vond mensen in haar stad rond te leiden.

Terug bij het hotel besloten we snel even te gaan zwemmen en daarna Rick te gaan opzoeken voor een diner bij Mr. B's Bistro. Nog een heel goed restaurant! We vonden, dat het beter was gewoon onze eigen neus te volgen, i.p.v. naar de advertenties te kijken, want Mike Anderson's stond overal geadverteerd, maar vonden wij het minste restaurant van allen.

Na de gewoonlijke souvenir jacht, gingen we doodmoe naar bed!

Zondag 20 juli, 2003

Omdat het hotel room service had, besloten we daar eens gebruik van te maken. Het was tenslotte zondag. De dag begon met een enorm onweer en het weer werd er de rest van de dag niet veel betere op. Ik deed mijn verplichte oefeningen en we smulden van het eten van het hotel.

Omdat Rick moest werken, ondanks de zondag, hadden voor lunch met hem afgesproken. De regen werd maar niet minder, maar we besloten ons er niet door te laten kisten. We kochten ieder een goedkope paraplu en hoopten als eerste het Wassenbeeldenmuseum te bezoeken. Helaas bleek dat op zondag gesloten.

Dus liepen we naar Marie Laveau's Voodoo winkel. Dit is een heel interessant winkeltje, prop- en propvol met allerlei Voodoo en andere magische spulletjes en een paar Voodoo altaars. Kai en Saskia kochten een ring, die door UV stralen van kleur veranderde en Katja een puzzelring, die ze intussen heel gauw in elkaar weet te zetten.

Toen werd het tijd om naar ons lunch restaurant te lopen, "Mulate's", vlakbij het Convention Center, waar Rick werkte. Ik wist ongeveer waar het, maar ik moet toegeven, dat ik een paar keer wanhoopte. Het regende nog steeds pijpestelen en de kinderen waren moe van het lopen en klaagden steen en been en de afstand was langer dan ik had verwacht. Maar eindelijk bereikten we het restaurant, net op tijd om Rick te ontmoeten. De lunch was voortreffelijk en wiste alle frustraties van de lange, natte wandeling uit.

En als bonus klaarde het weer ook nog op. Dus konden we nu leuk langs de grote souvenir winkels aan Decatur Street te wandelen. Daar kochten we onze decoratieve maskers (we hebben al een hele verzameling zo over de jaren heen) en de kinderen kozen allerlei kleurrijke kralenkettingen, die worden met Mardi Gras (New Orleans carnaval) rondgestrooid.

Toen we klaar waren met winkelen, keken we rond op Jackson Square, waar allerlei straatartiesten bezig zijn. We besloten een tweede paard en wagen ritje te maken, ditmaal naar een ander deel van het French Quarter. Het was een interessant deel, maar we konden de chauffeur dit keer helemaal niet verstaan (dat is toch wel mijn grootste klacht over die wagentjes, ze zijn niet goedkoop, maar de chauffeurs praten Engels met zo'n dialect, dat ik betwijfel dat buitenlandse toeristen ze kunnen verstaan, als wij dat al niet konden!).

Het weer was zoals gewoonlijk snikheet en vochtig en we konden niet wachten om in het zwembad verkoeling te zoeken! Ik vond het heerlijk dat bij het hotel te hebben!

Voor het eten gingen we naar het Hilton om een drankje met Rick te drinken. Hij ging op een rivierboot cruise die avond en dus was het (dachten we toen nog) de laatste keer, dat we hem in New Orleans zouden zien.

De kinderen en ik aten bij Cafe Maspero, wat er leuk en authentiek uitzag en kwam aanbevolen door verschillende New Orleanders (als je ze zo noemt, tenminste). Katja bestelde daar Jambalaya en dat zou ons duur komen te staan!

Maandag 21 juli 2003

Dit zou dus onze vertrekdag zijn. Maar om 6 uur maakte Katja me wakker om te zeggen, dat ze zich misselijk voelde. Nou is Katja er niet een, die dat zomaar zegt, dus gaf ik haar een plastic zak om in over te geven, indien nodig. Maar daarna sliep ze tenminste nog een uur, dus ik dacht, dat het misschien wel meeviel.

Maar helaas, ze moest naar de wc en toen kwam het er allemaal uit. Dus ik bracht haar terug naar bed en belde de schoonmaakdienst van het hotel om te helpen de badkamer schoon te maken (en ik heb maar heel goed getipt!). Ook belde ik de hotel manager om te vragen of we laat uit mochten checken (onze vlucht ging pas om 16:30). We mochten tot 14 uur blijven, perfect dus.

Maar naarmate de tijd verstreek, werd het duidelijk, dat Katja niet zou kunnen reizen. Dus ik belde USAirways en veranderde (voor $100 per persoon!) onze reserveringen naar dezelfde vlucht de volgende dag.

Toen belde ik de hotel manager terug, die Julia heette en heel vriendelijk en behulpzaam was. Ik vroeg haar hoeveel een extra nacht in het hotel zou kosten, me wel bewust, dat we in een grote suite logeerden, die normaal voor ettelijke honderden dollars verhuurd wordt. Ze gaf ons een heel schappelijke prijs van $186 (later vond ik uit, dat die suites tenminste $400 per nacht kosten).

Katja was natuurlijk te ziek om aan eten te denken, maar de anderen hadden honger (en ik ook!). Dus besloot ik mijn oefeningen te doen door heel hard naar Cafe du Monde te lopen en daar beignets en koffie te halen. We hadden medelijden met Katja, maar om heel eerlijk te zijn vonden Kai, Saskia en ik een extra dag New Orleans nou niet bepaald een straf!

Rond het middaguur leek Katja zich wat beter te voelen en ze gaf niet meer over. Ze was ontzettend moe en vroeg ons haar even alleen te laten, zodat ze kon slapen. Ik liet mijn mobiele telefoonnummer bij haar en nam de twee andere kinderen mee om lunch te eten bij het Seaport Cafe. Ze hadden weer overheerlijk gefrituurde alligator.

Na de lunch gingen we terug naar het Wassenbeeldenmuseum, dat dit keer open was. Het eerste deel ging over de geschiedenis van New Orleans en Louisiana. Leuk voor Kai, maar Saskia (7) vond er niet veel aan. Het tweede deel was een spookhuis achtig iets, wat enge scenes liet zien uit bekende boeken (Dracula, Frankenstein etc.). Saskia was daar eerst enorm bang voor en dus gingen Kai en ik alleen kijken. Maar het stelde echt niets voor en dus liep ik er met Saskia ook doorheen. Ze was vreselijk trots dat ze haar angst had overwonnen!

Toen terug naar het hotel om zeker te zijn, dat Katja nog comfortabel was. Dat was ze, maar ze wilde nog steeds slapen, dus gingen we naar het zwembad. Katja sliep de hele middag en leek wel wat beter. Kai en Saskia vonden een baby anole (hagedis) bij het zwembad en zetten hem op het binnenplaatsje bij onze kamer. Daar sliep hij de hele nacht op een blad. Dit was al de tweede keer deze week, dat ik een reptiel schattig vond, onvoorstelbaar! Het was een droevig afscheid de volgende dag, want ik liet ze hem niet mee naar huis nemen, hij zou de vliegreis nooit overleven. We hadden een leerzaam gesprek over hoe dieren het best in hun eigen omgeving kunnen blijven.

Natuurlijk heeft iedere situatie positieve kanten en een daarvan was, dat we nu Rick nog een keer zagen voor we naar huis gingen. We besloten te gaan eten bij het Palace Cafe op Canal Street, terwijl Katja nog sliep. Helaas begon Katja zich weer misselijk te voelen nadat we weg waren gegaan en gaf weer over. Toen voelde ze zich erg alleen. Wij voelden ons schuldig, dat we haar alleen hadden gelaten en Rick haastte zich terug naar het hotel. Kai, Saskia en ik aten de rest van onze heerlijke toetjes, tja, die waren al besteld. Gelukkig voelde Katja zich daarna echt een heel stuk beter en sliep ze die nacht goed.

Voordat Rick naar zijn hotel kamer terugging bespraken we wel, wat we zouden doen als ze de volgende dag nog ziek zou zijn. Ze zou dan naar Rick's hotel kamer gaan en daar blijven en met hem naar huis gaan op de 23e. Goddank bleek dat niet nodig, want daar voelde ik me helemaal niet gerust bij, zo'n kind de hele dag alleen in de kamer zonder dat ze iemand om hulp kon bellen of die haar zo af en toe iets kwam brengen. Maar dat bleek dus niet nodig.

22 juli 2003

Katja voelde zich een stuk beter, hoewel ze nog niet op wilde staan voor het ontbijt met ons. Kai, Saskia en ik aten ons laatste ontbijt bij de Olde Nawlins Cookery (iedereen groette ons daar al als oude bekenden en ze vroegen naar Katja).
Ik oefende even snel en daarna pakten we in. We lieten Katja zo lang mogelijk op bed rusten en ik had wat bananen en crackers voor haar gekocht, om haar wat kracht te geven. Ik had weer de 14 uur checkout gekregen van Julia, die echt een schat was!

We aten bij gebrek aan beter maar lunch bij Mike Anderson's. Ironisch, dat we daar uiteindelijk 2 keer aten.

Om half twee belde Shirley, de taxi chauffeuse (ik had haar de vorige dag op de hoogte gesteld van de situatie), dat er een ongeluk was gebeurd op de snelweg en dat ze ons dus eerder zou ophalen voor het geval het verkeer slecht zou zijn.

We kwamen heel vroeg op het vliegveld aan en binnen de kortste keren zaten we bij de gate. Daar zagen we enkele van Rick's collega's, die met dezelfde vlucht terug zouden vliegen.

Alles ging goed tijdens de vlucht, tot net voor de landing. Boven het Shenandoah gebergte waren onverwachte onweersbuien ontstaan en kennelijk had de verkeersleiding die onderschat. Want we kwamen in een paar enorme luchtzakken terecht, zo erg, dat een van de stewardessen viel en het vliegtuig een paar honderd meter viel (zo voelde het tenminste). Vooral Saskia schrok daar enorm van. Zo erg, dat ze op iedere vlucht sindsdien echt bang is geweest. Hopelijk komt ze daar snel overheen, want we vliegen heel vaak.

We waren allemaal blij weer vaste grond onder onze voeten te hebben en onze kennis Lauren, die op ons huis had gepast, kwam ons ophalen. Rick kwam de volgende ochtend ook weer thuis.

"Laissez les bon temps rouler" is New Orleans' motto en voor ons was dit helemaal waar. Het is een heel leuke stad om te verkennen en volgende keer gaan we naar Mardi Gras World en het Children's Museum.